یکی از افتخاراتی که همیشه به آن می بالم،شاگردی استادانی است که همیشه برایم
اسطوره های معلمی بوده اند:زنده یاد دکتر سید حسن حسینی،استاد قیصر امین پور و..........ای کاش،ای کاش زمان برمی گشت ومن دوباره در کلاسشان مشق صلابت ومحبت وانسان دوستی می گرفتم....اما افسوس وصد افسوس که استاد عاشق و بی پروای ما که هرگز حقیقت را قربانی مصلحت ننمود و همواره با سکوتش نیز فریاد می زد در میان ما نیست.........یادش به خیراستاد حسینی می گفت: بدترین حالت آن است که حرف با عمل هماهنگ نباشدو.......کسی شاخه گلی چید ودر گلدان گذاشت...بعد روی کاغذ رنگی نوشت:ما برای وصل کردن آمدیم!!! راستی در جامعه امروز ما این گونه نیست؟؟؟!!!
