پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: امید وآرزو رحمتی است برای پیروان من،اگر امید نمی بود هیچ باغبانی درختی نمی نشانید...
کیم من؟آرزو گم کرده ای تنها وسرگردان؟! نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی؟!
آموخته ام: دست طبیعت امید های انسان را در هیچ حدود وثغوری محصور نساخته است وآرزوهای بشری هرگز حدی نمی شناسد....
آموخته ام:راه زندگی پر از موانع ومشکلات است،تنها کسی می تواند از این راه پر خطر عبور کند که روحش از امید لبریز باشد ونومیدی در وی نفوذ نکند......
آموخته ام :زیاد زیستن تقریبا آرزوی همه می باشد اما خوب زیستن آرمان یک عده معدود......
آموخته ام متانت ریشه امید است وامید کلید کامیابی......
آموخته ام:ما یوس نباشم زیرا ممکن است آخرین کلیدی که در دست دارم قفل را بگشاید.....
آموخته ام باید امیدوار باشم: به آموخته هایم ،به داشته هایم،به ایمان ویقینم وبه رحمتی که همواره از سوی کائنات برایم سرازیر می شود،من همواره امیدوارم :به چیزهایی که در زنگی همواره در رویاهایم آرزو داشتم اما در بیداری هم جاودانی شدند وثروتی لا یتناهی که به امید وجودشان زندگی می کنم......
