در گذر از جاده زندگی آموختم:که انسان بودن وجاوید ماندن هرکس به اندازه قلب اوست وهر چه دیگران را بیشتر دوست داشته باشی انعطاف بیشتری خواهی داشت... آموختم:تلاش در جهت تلافی وتسویه حساب عشق را در وجود انسان می کشد واگر عشق کشته شود زندگی تیره می شودوروح بیشتر رنجیده خاطر.... آموختم:هیچ انسانی کامل نیست مگر آنکه عاشق او باشی... آموختم :اگر به هیچ طریقی نمی توانم به کسی کمک کنم برای او دعا کنم... وباز آموختم:زیر ظاهر سرسخت هر انسانی فردی نهفته است که خواهان تمجید،دوست داشتن ودوست داشته شدن است....وگاهی همه آن چیزی که انسان نیاز دارد فقط قلبی است برای درک شدن ! وما برای ماندن آمده ایم،ماندن برای همیشه....پس :زنده باد آفتاب که در روشنی بخشیدن بخل نمی ورزد!
